Natuurgedichten:
Fotografie en gedichten hebben een link ze zijn beide een vorm van beeldspraak, waarbij gedichten vaak duidelijk een boodschap hebben en foto’s, vooral de registrerende natuurfoto’s, minder. Maar met abstracte foto’s valt vaak heel goed een boodschap te geven. Wat beide ook hebben is een onderliggende compositie van regels waaraan een goede foto en een goed gedicht moeten voldoen. Maar ook bij beide kan je buiten de regels treden om zo creatiever te zijn. Wat ik bij beide ook heb is dat ik ze vanuit mijn gevoel maak, de foto en ook het gedicht. Ik denk er nooit over na het stroomt als vanzelf uit me in een soort flow het is een state of mind. Ik ga hieronder een combinatie maken van beeld (al of niet met een boodschap) met een gedicht van mezelf erbij. Deze combinatie vind ik een sterke combinatie om een statement te maken over natuur. Soms verdient een foto of gedicht uitleg die zet ik er dan bij maar ieder kan er zijn eigen uitleg aan geven. Ondanks het feit dat achter de foto en het gedicht de visie van de fotograaf/schrijver zit kan een ander er toch een andere uitleg aan geven.
Er is een gedicht geschreven door Jan Hanlo over de MUS, het gaat zo:
De mus: Tjielp tjielp - tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp - tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp Tjielp etc.
Ik heb er een persiflage op gemaakt omdat ik denk dat het voor de mus iets te kort door de bocht is om hem alleen met zijn kenmerkende roep te associëren. We schenken niet genoeg aandacht aan deze bekende, verdwijnende, cultuurvogel. Eens had ik er 50 achter huis toen werden er dakpannen opnieuw gelegd bij de buren nu tel ik er ondanks bijvoeren nog maar 8 a 9, dus er is een tekort aan nestgelegenheid.
De mus: Tjielp, tsjilp, hip, pik, hap, slok, weg vlieg van de grond naar de boom uit hoger sfeer kijkt hij op ons neer maar er is nog meer dat bewaart hij tot een volgend keer want hij vliegt ongrijpbaar weg voor mijn oog niet meer te zien................. ik zie jou overal in berg en in dal je vliegt zelf mee over zee wonderlijk is't dat ik je als gewoon zie O gij mus, bijzonderheid moet wel bijzonder zijn gevleid dat gij genoemd zijd in Het Boek gij zo klein toch onder zijn hoede geassocieerd met de mens zoudt gij kennen een groter wens en toch door eenvoud zijdt gij gekroond nooit is het eidelheid dat gij toont uw verenpak is net een jutte zak uw huis gevlochten van russen met enkele van uw veertjes er tussen is voor ons niet om aan te zien wij zien niet hoe kunstig en kien u er uw kroost opvoed bovendien
Als je beter kijkt is er aan de mus nog best kleur te bekennen vooral de mannetjes hebben ondanks hun eenkleurig verenpak echt nog wel verscheidenheid aan kleuren van lichtgrijs naar donkergrijs, van lichtbruin naar donkerbruin en van wit naar zwart. En dat hij alleen maar Tsjielp zou zeggen is ook niet waar. Het zijn ook gezellige vogels, waar ik vroeger als ik als kind op bed lag ’s morgens vroeg graag naar luisterde het gehip in de goten en het getjilp, maar af en toe hebben ze toch ruzie. Je vindt ze bij ons in dorpen en steden, op het platte land maar ook in de bergen. Aan de andere kant van de oceaan in Amerika, zelfs in Australië en Peru zijn ze te vinden. Weliswaar zijn ze hier uitgezet en daarmee cosmopoliet geworden maar ze zijn in staat om hier succesvol te overleven. En meer dan 2000 jaar geleden is hij zelfs opgetekend in de Bijbel meer dan welke vogel ook.
Een jonge mus (te zien aan de gele snavelbasis) hij lijkt vrij kleurloos, toch zijn er gradaties bruin.
Het mannetje heeft toch al wat meer kleur opvallend zijn de zwarte en witte tekening op de kastanjebruine vleugels.
Ik heb iets met bomen, dat is elders in dit blog ook te zien en te lezen. Het volgende gedicht gaat over bomen.
Vergankelijkheid: Zie ze staan Gespiegeld in hun levensvocht Alleen de tijd vermocht Dat ze tot stronken vergaan
Eens zullen de bomen op de achtergrond vergaan tot de stronk in de voorgrond.
De foto en het gedicht spreken voor zich en vullen elkaar heel goed aan. Hoe oud bomen ook worden uiteindelijk zullen ook zij vergaan.
Een kort gedicht dat iets minder met natuur te maken heeft. Het behoeft de juiste foto om duidelijk te maken hoe het in elkaar steekt al zal elke goede schaatser het snappen.
Bij ondergaande zon tussen het riet door schaatsend op De Leijen
Rietpluimende schaatsers: Kris kras krassen schaatsers Rietpluimen in het ijs
Een korte uitleg voor niet schaatsers. Zodra een schaatser zijn schaats neerzet op het ijs ontstaat bij natuurijs een streep in het ijs aan het eind van deze streep bij de afzet ontstaat een korte bredere streep die wel wat weg heeft van een pluim van riet. En op de foto staan ook de rietpluimen in het ijs vastgevroren.
Hier laat ik het voorlopig even bij. Ik ga misschien nog een paar bedenken en plaatsen. Heb jij zelf een mooi natuurgedicht met of zonder foto dan kan je die natuurlijk als reactie plaatsen
Posted in Geen categorie | No Comments »