Het ree (capreolus capreolus)
Gezien het feit dat reeën bijna in elk landschapstype voorkomen (ze komen zelfs voor op de waddeneilanden waar ze naartoe lopen/zwemmen (het zijn goede zwemmers) bij laag water) en zich vanaf 1951 van 5.000 individuën gestaag hebben uitgebreid tot een huidig aantal van rond de 100.000 heb je als natuurfotograaf kansen genoeg om ze te fotograferen. Alleen Reeën zijn schuw en meestal actief in de ochtend- en avondschemering (wanneer ze op zoek gaan naar bladeren en jonge scheuten, gras, kruiden, paddenstoelen, bessen, eikels en beukennootjes) hoewel ze in gebieden waar ze zich veilig voelen ook overdag wel te zien zijn. Hun gehoor is goed, maar hun zicht en reuk zijn minder goed ontwikkeld, hier kun je gebruik van maken door zo weinig mogelijk te bewegen, niet af te steken tegen de achtergrond en ze te naderen met de wind naar je toe. Ik heb ze zelf tot op heel korte afstand benaderd en je merkt dat wanneer ze je denken te zien ze gewoon niet kunnen bepalen of er gevaar dreigt of niet, je ziet ze met hun ogen knipperen, één oog wat meer dicht dan het ander om beter te kunnen bepalen of ze iets zien en zolang je stil blijft zitten gaan ze na een tijdje gewoon door met grazen. Zo stond het ree op de foto hieronder op 5 meter afstand mij recht aan te kijken terwijl ik rechtop stond, op het moment dat hij zich tijdelijk afwende ging ik bliksemsnel door de knieën en toen hij weer keek wist hij niet wat hij er van moest maken, hij dartelde 3 meter verder weg en ging gewoon door met grazen.
Het ree op de volgende 2 foto’s stond zelfs nog dichterbij op 3 meter om precies te zijn en heeft mij nooit in de gaten gehad.
Het is natuurlijk zo dat het hier om jonge onervaren individuën gaat, maar mijn ervaring is dat reeën beter niet op hun gezicht kunnen afgaan. Bovendien zat ik hier midden tussen een groep reeën in met zowel jonge als volwassen exemplaren en zowel mijn komst, aanwezigheid als vertrek is ongemerkt voorbij gegaan.
Op een ander moment liep ik door een weide gebied toen boeren met trekkers 3 reeën (een bok en 2 geiten) opschrikten waardoor ze in mijn richting kwamen. Meteen heb ik me plat op de grond laten vallen en gewacht hoe het zich verder zou ontwikkelen. Tot mijn grote vreugde kwamen ze in mijn richting tot ze op 3 á 4 meter bijna over mij struikelden, toen keken ze even op om te kijken wat voor voorwerp daar op de grond lag getuige de volgende foto’s.
Ze waren zo dicht bij dat ik niet genoeg kon uitzoomen om op de foto hierboven ook het gewei nog helemaal op de foto te krijgen (de foto’s zijn niet gecropped). Onder het voorbij lopen draaide ik langzaam mee en toen ze al bijna voorbij waren werd die beweging me noodlottig want toen besloot de bok dat er onraad dreigde en ging er als een hond blaffend vandoor. Je zag ze hier ook weer met de ogen knipperen om beter te kunnen zien.
Op nog een ander moment zag ik op een afstand van 2- á 300 meter vanuit de bosrand een groepje reeën in de sneeuw staan en besloot ze te besluipen door gehurkt langs de bosrand te kruipen. Door een stukje van 3 tot 5 meter per keer naar voren te kruipen zodra ze zich van mij afwenden en dan weer een aantal foto’s te maken lukte mij dit bijzonder goed, af en toe werd er een nieuwsgierige blik in mijn richting geworpen, maar van onrust was geen sprake.
Ik was tot op zo’n 50 meter genaderd met af en toe een nieuwsgierige blik in mijn richting toen op 3- tot 400 meter 2 luid pratende dames onze kant uitkwamen, nu kwamen de koppen omhoog.
Het volgende moment was het enige dat ik nog kon fotograferen de witte spiegels op hun achterwerk. Ik denk dat ik anders zeker nog 10 tot 20 meter dichterbij had kunnen komen.
Hieronder nog een aantal feiten met betrekking tot reeën geïllustreerd met mijn foto’s.
De levenscyclus van het ree begint eind juli tot midden augustus met de bronst het gewei is dan volgroeid (al vanaf april/mei) en de bast er af geveegd.
Een bok jaagt in deze tijd hele afstanden achter de geiten aan. Na de bevruchting volgt een uitgestelde zwangerschap van 3 maanden, waarna het eitje zich inplant. Rond die tijd gooit de bok zijn gewei af om in de winter een nieuw gewei te ontwikkelen met in eerste instantie bast eromheen.
Rond mei juni komen de vaak 2 zelden 3 kalfjes ter wereld, die na 8 tot 14 dagen mee gaan foerageren. Voor de bevalling zonderen de reegeiten zich af zoals de volgende foto laat zien toen we plots oog in oog stonden met dit bijna kalvende ree.
De jongen zijn overigens na de geboorte meteen in staat om te vluchten mocht dit nodig zijn en zijn hun hele eerste levensjaar wit gespikkeld (hun gewone zomervacht is dun en roodbruin in de winter is de vacht dikker en grijsbruin gekleurd), na dit jaar worden ze ook uit de roedel weggejaagd. Deze roedels bestaan meestal uit kleine groepjes van geiten en jongen (soms bokken, maar die zijn wat meer solitair) en gedurende de winter voegen kleinere roedels zich samen tot een grotere.
Reeën zijn in heel Europa en in het grootste deel van Azië aanwezig zelfs in de bergen. In Nederland is het eigenlijk alleen de vos die soms een jong reetje pakt, meer naar het oosten Duitsland, Polen, staat de volwassen ree ook op het menu van de Lynx en de wolf.
Het ree komt soms voor in een geheel zwarte variant, het zogenaamde melanisme. Aangezien het een resessieve factor is, heb je twee heterozygote reeën nodig om in 25% van de gevallen een homozygote zwarte ree voort te brengen. Als daarna de heterozygote bok of geit paart met een homozygote zwarte ree wordt de kans op een zwart ree 50%. Rond Eernewoude zwerft en groepje reeën waarbij zich een zwarte bevindt die vorig jaar ook weer een zwart jong heeft gekregen.
Af en toe heb je geluk en vind je zoals ik een schedel met gewei.
Hun sporen zijn vaak een eerste aanwijzing dat ze aanwezig zij in het gebied.
Posted in Het ree | 1 Comment »
Prachtige reportage. Hier en daar begrippen door elkaar gehaald bijv. herten (roedels) en reeën (sprongen). Reekalfjes hebben van geboorte tot september stippen. Zij kunnen vluchten maar zijn in eerste weken, bij plots gevaar, geneigd zich te drukken. Drukken geeft met name in hooiland groot gevaar. Maar zoals gezegd prachtige reportage. Durf bijna niet te vragen om foto’s om onze kennis te onderbouwen.