naturephotography.eu

Een vakantie die mij heel veel voldoening zal brengen en waarin ik mij aangenaam verrast voel door hetgeen mij de natuur in de schoot werpt (in de natuur staat niks vast, soms stelt ze teleur maar even zo vaak ook niet, een chaotisch evenwicht dat je als fotograaf afwisselend laat vloeken en juichen, maar een vloek is de natuur niet eerder een zegen, blijkbaar ook en vooral in tijden van Corona). Dit had ik absoluut niet willen missen.

Maandag 18 mei 2020 een goed getimed vertrek met een spot on aankomst:

Om nog een deel van de dag op Texel mee te kunnen nemen voor ik om 15:00 in het huisje van Landal bij de Cocksdorp kan besluit ik om om 10:45 te vertrekken een vertrektijd die achteraf precies goed uit komt. Ik heb weinig oponthoud, 2 keer wegwerkzaamheden op de afsluitdijk dus binnen 1,5 uur ben ik in Den Helder. Ik kan zo de boot op rijden zonder te hoeven scannen. Aan boord moet ik in de auto blijven zitten in verband met Corona. Het is wel een vreemde ervaring. Ik merk niet dat de boot al is begonnen met varen alleen aan Google maps op mijn telefoon kan ik zien dat ik in beweging ben. Op het eiland rijdt ik meteen richting de Mokbaai. Ik stop eerst bij De Petten en tot mijn verbazing moet ik constateren dat de kolonie grote sterns zich hier niet meer op de eilandjes bevindt, ze broeden hier anders elk jaar. Wat is dat nou ? betekent dit dat ze op Texel überhaupt niet meer voorkomen? In plaats van de sterns zit er nu een kolonie kokmeeuwen te broeden verder lopen er kluten, bergeenden, grauwe ganzen en rotganzen rond. Ik rijdt verder naar de Mokbaai, hier zie ik niet zoveel, voornamelijk zeevogels. Ik fotografeer nog een Zilvermeeuw op het nest met een achtergrond van duinroosjes.

Ik rij terug en zie dan een kneu zitten zingen bovenop de kale takken van een braamstruik. In de snelheid rijd ik hem voorbij dus ik rijd terug en hoop dat hij blijft zitten. En gelukkig stoort hij zich totaal niet aan mij.

Aan de andere kant van de hoofdweg gaat het verder richting Oudeschild een mooi havendorpje met een heel mooi oud dorpsgezicht en 3 kerken.

Voorbij Oudeschild rijd ik langs de waddenkust waar binnendijks allerlei nieuwe natte natuurgebiedjes zijn aangelegd door Staats BosBeheer. Er zijn voornamelijk bergeenden, kluten, grauwe ganzen en rotganzen te zien. De bergeenden zijn aan het baltsen, ze draaien rondjes met hun kop in een op en neer beweging en maakt tegelijk een zacht fiew-fiew-fiew geluid.

Ik zie nu ook 2 kolonies van grote sterns op 2 los van elkaar liggende eilandjes omringd door water, die zijn dus blijkbaar verhuisd en de kolonie lijkt ook veel groter. Verder zie ik nog kokmeeuwen, zilverplevier, scholekster, lepelaar en boerenzwaluw. Ik verdeel de aandacht tussen het autorijden en vogels kijken en merk daardoor een verbodsbord niet op en merk pas verderop dat ik hier niet mag rijden hoewel ik hier auto’s geparkeerd zie staan, dus snel gekeerd en terug langs de Putten en Utopia naar waar de weg afslaat naar Midden-Eierland. Precies om 15:00 ben ik op het Landal park, dat was dus perfect getimed. Daar zie ik een ekster en hoor ik een roodborstje zingen. De ekster en het roodborstje zullen later nog een verwonderend schouwspel opleveren samen met een konijn.

Om 18:00 uur vertrek ik voor een tocht over het strand. Ik rijd met de auto naar het paviljoen en ben van plan van daar naar de basalt blokken rij bij de vuurtoren te lopen. Het is bewolkt met een paar open plekken in de bewolking boven zee die in het avondlicht rood kleuren. In combinatie met het strand en de aanwezige poelen geeft dat kans om mooie landschap foto’s te maken. Het strand is op mezelf na leeg. Of dit te maken heeft met de Corona crisis ? Ik denk van wel het is de eerste dag dat je weer op vakantie kan in Nederland. Mooi ik houd wel van die rust. Het schuim ligt in dikke lagen op het strand en de zee is dan ook behoorlijk ruig.

In hetzelfde schuim zijn kortgeleden 5 kitesurfers omgekomen. Zon en wolken strijden om de voorrang af en toe krijgt de zon het in al zijn macht voor elkaar om een klein geel rondje in het wolkendek te branden. Het pallet bestaat daarmee uit rozerood, grijs, geel, wit en lichtbruin. Een mooi complementair geheel van niet contrasterende kleuren.

Er lopen en vliegen veel drieteenstrandlopers rond soms in kleine groepjes soms in groepjes tot wel 25 stuks. De aanrollende en terugtrekkende branding dicteert hun route over het plakkerig natte strand, het in het water aanwezige voedsel voor hun snaveltjes dumpend. Hun drukke gedrag maakt het maken van foto’s tot een uitdaging.

Ik loop verder langs de vloedlijn en zie een kleine groep aalscholvers laag over het water vliegen.

Even verder is er vlak voor de duinen een kleine samenkomst van meeuwen voornamelijk zilvermeeuw en kleine mantelmeeuw. Als ik in hun richting loop blijven ze wel zitten maar af en toe vliegen er toch een paar op.

Ik loop nu om een slenk heen waar de zon mooi in het water spiegelt. Af en toe hoor ik het (gekrijs) van de dwergstern die hoe onmogelijk het ook lijkt in de onstuimige branding duikt om visjes te vangen. Als ik bij de basaltblokken rij aan kom heb ik al menig foto genomen. Meteen vliegen er een paar steenlopers voor mijn voeten weg. Voorbij de basaltblokken staat een IJslandse grutto in het water voedsel te zoeken.

Al balancerend over de basaltblokken probeer ik dichterbij te komen en net als me dat lijkt te lukken komen er 2 vissers aanlopen die hem verjagen verd…. Zij lopen al balancerend verder over de basaltblokken de zee in om verderop in zee hun hengels uit te gooien. Teruglopend zie ik ineens iets zwarts verderop op zee ik denk aan een zeehond, maar als ik met mijn kijker kijk zie ik 2 vrouwtjes eidereenden met een groepje jongen. Elke golftop laat ze verschijnen maar ook weer verdwijnen. Nu kom ik spaarzaam kleine groepjes mensen tegen. Boven zee vliegt nog een groepje rotganzen. Ik heb heel wat foto’s weg te gooien maar houdt er ook een aantal aan over waar ik goed tevreden mee kan zijn.

Dinsdag 19 mei 2020 Vandaag ga ik (g)een blauwtje lopen voor wat de natuur betreft:

De dag begint met een sluierbewolking die de hele dag min of meer blijft hangen op een paar uren na dat het toch nog zonnig is. Het is niet te warm er staat een koel briesje. Ik rijdt naar de Westerduinen om een route te lopen door het duingebied. Ik probeer eerst het pad dat langs de duinen loopt maar dat is gesloten in verband met het broedseizoen. Dus rijdt ik terug tot ik stuit op een parkeerplaats tegen de bosrand waar een blauwe route begint. Onderweg zie ik een bruine- en een blauwe kiekendief door de lucht schommelen, dus ik hoop er op dat ik die beide te zien zal krijgen. Meteen als ik door het klaphekje de blauwe paaltjes begin te volgen dwingt de geur van de kraaiheide zich aan me op. Hoewel ik me aan de dwang niet kan onttrekken vind ik het ook niet erg. Vrij snel komt een hoog duin in zicht waar ik mijn nieuwsgierigheid naar het uitzicht net als velen voor mij niet kan bedwingen. Vanaf het duin maak ik een mooie foto van de kerk van Den Hoorn. Als ik de begane grond weer op zoek, zoekt naast mij een blauwe kiekendief het luchtruim en vliegt voor me over het pad. Snel reagerend lukt het mij om een hele serie foto’s te maken terwijl hij over het duin vliegt waar ik net op stond. Ik fotografeer door tot hij in de duinen verdwijnt, dat is er 1 en ook nog de meest mooie en zeldzaamste.

Ik loop afwisselend door duin en heide. De geur van kraaiheide vermengd zich af en toe met dat van een meidoorn- en/of lijsterbessen struik. Dan vliegt er vanuit de duinen een wulp al roepend over ook die krijg ik op de foto. Meteen na een bocht kom ik bij een poeltje waar vlottende waterranonkel op drijft, het bloeit uitbundig. Maar eerst schenk ik mijn aandacht aan een graspieper die vlak voor mij op zoek is naar insecten een foto moment en een moment later foto’s van de waterranonkel.

Meteen daarna pak ik een afslag rechts de blauwe paaltjes verwisselend voor gele. Deze route loopt richting het Groot Vlak waar zich de oorsprong van de Moksloot bevindt die van hier tot aan de Mokbaai loopt. In de verschillende poeltjes hoor ik de groene kikkers kwaken. In de buurt van zo’n poel zie ik Exmoor ponies op een grazig gebied tussen de heide en de duinen staan die ik mooi omlijst door de struiken kan fotograferen. Ook film ik een stukje om het geluid van de kikkers in combinatie met de paarden vast te leggen.

Overal om me heen heb ik inmiddels grasmussen, roodborsttapuiten en kneuen gefotografeerd die de kale takken van de scheefgewaaide struiken sieren. Soms zitten grasmus en roodborst tapuit dicht bij elkaar in de struiken.

Bij de Moksloot staan 3 schotse hooglanders zich een beetje te vervelen. Rond het water van het grote vlak ziet het groen en geel van de gele lis echt een ontstellend grote hoeveelheid. Het is 11:30 ik loop door tot het eind van het pad waar een bankje staat. Niet ver van me vandaan zijn twee kneuen op een paaltje aan het bakkeleien. Ze worden verdreven door een Duits stel dat ik al eerder tegen kwam. Een vreemde situatie want Duitsers mogen dus blijkbaar wel op vakantie naar Nederland maar ik mag zelf Duitsland niet in in verband met Corona. In Duitsland zijn de regels strenger dan in Nederland. Ik zal op mijn tochten nog meer Duitsers tegen komen. Nadat ik mijn zelfgebakken brood heb opgepeuzeld loop ik terug naar de gele route en maak foto’s van de schotse hooglanders waarvan inmiddels 1 midden in de Moksloot staat af te koelen.

Als ik verder loop zie ik 2 nijlganzen boven op een duin staan, ze zijn zich aan het poetsen. Dan volgen in snel tempo voor ik bij de weg aan kom een grasmus, roodborst tapuiten en een rietzanger. De rietzanger lijkt qua zang een karekiet die imiteert hij namelijk dus pas thuis kom ik er op de foto achter dat het een rietzanger was en geen karekiet zoals ik dacht. Meteen daarna stuit ik op een hooibeestje.

Ik sla bij de weg af richting Den Hoorn en krijg een mooi zicht op de weg die naar beneden loopt richting de kerk. Ook hier langs de weg zitten weer allerlei vogels waaronder grasmus en fitis.

Ik pak de eerstvolgende weg (Witteweg) rechts die richting een grote Duitse bunker loopt. Meteen sta ik tussen de klaprozen en korenbloemen en langs de weg loopt een landafscheiding van zo’n 1,5 meter hoog van paaltjes met daartussen plaggen. Die kan ik mooi als voorgrond nemen voor de doorkijkjes die ik heb op Den Hoorn.

Dan loop ik omhoog naar de bunker en loop er aan de linkerkant langs. Een groepje grauwe ganzen vliegt over. Dan heb ik zicht op een schelpenpaadje met de kerk van Den Hoorn op de achtergrond. Ik loop tussen meidoornstruiken met kneuen in de top door naar waar het Grote Vlak over gaat in het Pomp Vlak. Hier mag ik in verband met het broedseizoen niet langs het Grote Vlak terug lopen naar de weg dus loop ik door naar het paviljoen.

Vlak voor ik daar ben zie ik een zilvermeeuw op een paal zitten en even daarvoor een stormmeeuw in broedkleed ook op een paal. Ik gok en kies voor de stormmeeuw om die te fotograferen, de juiste gok want die blijft zitten en de zilvermeeuw vliegt op. Duidelijk is de rode ring rond het oog van de stormmeeuw te zien die daar alleen zit in de broedtijd.

Via de weg loop ik terug naar het Grote Vlak. Vlak daarvoor zie ik een knobbelzwaan die 2 meerkoeten verstoort. De meerkoeten zijn wel agressief maar lang niet zo als dat ze zouden zijn met kleinere vogels, de onverstoorbare zwaan lijkt indruk te maken. Snel maak ik een aantal foto’s. Evenals van de blauwborst die ik krijg te zien op het pad langs het Grote Vlak richting de Moksloot. Via het Kompas pad kom ik terug op de blauwe route. Hier neem ik een tweede rustpauze. Ik besluit de blauwe route verder af te lopen zodat ik rond kan lopen. Het is soms verbijsterend hoe een bepaald besluit tot iets geheel onverwachts kan leiden. Tijdens het lopen zie ik iets in de top van een berkenboom zitten een eenzame boom in een vlakte van heide met in de achtergrond de witte toren van de kerk van Den Hoorn. Hoe goed ik ook kijk, de kijker moet uitsluitsel geven over wat er zich in het topje van de boom bevindt. Het blijkt een koekoek te zijn. Al fotograferend ga ik steeds dichterbij op een aantal foto’s besluit ik de kerktoren in de achtergrond mee te nemen in het beeld. Ik kom nog behoorlijk veel dichterbij voordat hij besluit dat hij het niet meer vertrouwd en wegvliegt. Een koekoek hoor je vaak wel maar zien doe je hem maar zelden dus ik heb de ontspan knop niet gespaard, dat wordt nog een hele klus om uit te zoeken wat de beste foto’s zijn. De lucht is ook in trilling van de warmte dus voor er een echte scherpe foto tussen zit moet er ook wel wat af gefotografeerd worden.

Links van mij ligt de batterij van Den Hoorn waarlangs het blauwe pad verder loopt. Hier denk ik de weg al te zien waar ik mijn auto geparkeerd heb en toch is dat volgens mij nog te vroeg. Op de kaart en ook op mijn GPS blijkt dit ook zo te zijn. Toch twijfel ik. Maar als ik verder loop blijkt dat je op een GPS overduidelijk blindelings kan vertrouwen ik kom keurig weer bij de auto uit. Eigenlijk heb je tegenwoordig aan een GPS genoeg en lijkt een kaart overbodig. Toch heb ik er liever nog een kaart bij om van te voren de tochten te plannen en ook om in het veld een beter overzicht te krijgen van de omgeving en achteraf is het ook handiger dan een GPS om de gelopen route terug te kijken. Om 15:00 ben ik weer bij het huisje heel tevreden met de keuze van de route bij de Westerduinen.

Van mijn broer hoor ik via Whatsapp dat er bijeneters gespot zijn bij de Eierlandse duinen. Dus daar besluit ik om 18:45 op de mountainbike naar toe te fietsen. Ik fiets het park uit en weer om het park heen. Bij het pad dat de duinen in loopt en vervolgens voor de duinenrij langs bij twee meertjes langs stap ik af, hier loop ik met de mountainbike aan de hand verder. Het zit hier vol met konijnen gewone en zwarte. De laatste zijn niet helemaal puur zwart, maar veel donkerder bruin, tegen het zwarte aan. Dit zou melanisme kunnen zijn, dit is een genetische afwijking waarbij de normale kleur niet naar voren komt maar juist zwart. Het is een recessieve factor dus alleen vrouwtjes en mannetjes die beide deze factor bezitten kunnen zwarte jongen voortbrengen. Die hebben dan zelf tweemaal deze factor. Soms is het een letale factor en worden dat soort jongen dood geboren. Soms is het een factor die er voor zorgt dat het zwarte konijn zich niet kan voortplanten, zo verdwijnt de factor soms ook weer uit een populatie.

En omdat hier veel konijnen zijn, zijn er zonder uitzondering ook tapuiten. Tapuiten zijn holenbroeders die de holen van konijnen gebruiken om hun nest te maken. Dit broeden op de grond en in een hol heeft soms zijn prijs. Ik heb eens gezien dat een adder een hol van een tapuit in kroop om de eieren of jongen te roven. De tapuiten probeerden de adder af te schrikken door beurtelings de linker en de rechtervleugel in dreighouding uit te steken. Maar dat hielp niet. Er vliegt nog een bruine kiekendief rond en 2 buizerds. Verder zie ik nog fazanten, kauwen, meeuwen, zwarte kraaien, kneuen en roodborsttapuiten. Ik moet het duin over richting het strand want ik mag het gebied niet betreden in verband met het broedseizoen. Ik loop het duin over en ga op zoek naar steviger zand dichter bij de branding. Ik volg de autosporen die hier zijn en die duiden op steviger zand. Desondanks moet ik af en toe toch afstappen. Afwisselend fietsend en lopend bereik ik de vuurtoren waar ik opnieuw het duin beklim. Even verderop pak ik dan het fietspad weer op dat langs het gebied van de Eierlandse duinen gaat. Ik hou mijn ogen open gericht op de duinen waar ik verwacht dat ze een nesthol hebben uitgegraven. Al fietsend zie ik menig konijn, fazanten en kneuen maar de bijeneters voor zover ze hier nog zijn blijven verborgen. Pas als ik bij het huisje ben kom ik te weten dat ze alleen gespot waren terwijl ze overvlogen, dus de kans was wel heel erg klein……

Woensdag 20 mei 2020: Verdomd laat ga ik op pad en ontdek dat de route die ik wil lopen niet toegankelijk is:

Ik wordt wakker en omdat het nog donker is in de slaapkamer blijf ik liggen wachten tot de wekker gaat die op 8:00 staat ingesteld. Na een tijdje vind ik het wat verwarrend dat de wekker nog niet is gegaan en draai ik de wekker om. Verdomme het is al 12:00 uur ik ben gisteren vergeten de wekker te zetten. Dat is geen goed begin van de dag. Snel er uit en eten en in de auto richting de Geul. Daar aangekomen moet ik constateren dat de tocht die ik gepland had via de Geul heen en het Pompevlak terug niet door kan gaan in verband met de broedttijd. Ik laat me hierdoor niet in verwarring brengen, dan maar naar de Horsmeertjes en via de kreeftepolder het Noordzee strand op. Ik parkeer de auto en loop het schelpepad op, het pad naar de Geul voorbij en neem nu de tweede afslag. Aan het begin van het pad staat cypres wolfsmelk. Meteen om de bocht zie ik een kneu zitten. Dan even verderop het gezang van een nachtegaal. Niet te missen qua geluid, zo luid en zo mooi, maar zoals altijd met nachtegalen hun voorkomen moet je missen. Het geluid is niet goed te lokaliseren en ze zitten altijd heel erg verborgen. Een echtpaar dat hier zit heeft dit ook in de gaten gekregen want ze zitten door hun verrekijker te turen naar een vogel die het niet is. Ik loop voorbij aan herfst leeuwetand ook wel vertakte leeuwetand genoemd. Om de volgende bocht hoor en zie ik een sprinkhaanrietzanger zitten, tenminste dat denk ik want hij maakt wel het geluid, maar thuisgekomen blijkt het toch gewoon om een rietzanger te gaan die er een na doet. De karekiet die ik even verderop denk te horen en zien is van hetzelfde gehalte, een rietzanger die imiteert. Dit doen rietzangers wel meer dus het is niet zo vreemd als het lijkt. Hij doet het in ieder geval niet om mij te foppen al deed hij dat wel en zo overtuigend dat ik pas later op de foto mijn inschattingsfout zie. Om giftig van te worden net als de gifsla die hier anderhalve meter hoog staat een hele forse plant. Onmiskenbaar zijn echter de blauwe zeedistels die aan het begin van het pad door de duinen staan en even onmiskenbaar de 2 witgesternde blauwborsten, die zijn soms ook niet zo makkelijk te spotten maar deze zit hoog in een struik te zingen met het vrouwtje er naast. Ook blauwborsten kunnen je danig op het verkeerde been zetten met hun gezang. Ze immiteren perfect andere vogels waaronder de rietzanger, dus als je hem niet ziet maar alleen hoort heb je verwarring al om. Eerst de rietzanger die een sprinkhaanrietzanger en een karekiet na doet en dan een blauwborst die een rietzanger na doet, gelukkig wordt mij die verwarring bespaart. Verwarren kan ook het hooibeestje dat ik zie die heb je als tweekleurig- en als veenhooibeestje en als het gewoon hooibeestje, minder verwarrend is de vuurvlinder wel verwarrend is dat hij tot de blauwtjes behoort want hij is knaloranje. Wel weer verwarrend op een zeedistel zit een sint jakobs vlinder niet te verwarren met de sint Jans vlinder en de rest van de bloeddrupjes waartoe ze behoren. De rode bloedbij is er ook zo een waar je heel wat soorten van hebt die heel moeilijk uit elkaar te houden zijn. Dan gaat het verder de duinen in die hier behoorlijk hoog zijn. Het pad stijgt en daalt en ook bij het pad slaat de verwarring toe want waar loopt het nu eigelijk verder, zit ik nog goed? Als ik op een hoge heuvel sta en het pad onder me als het ware door een 5 tot 7 meter diepe kloof tussen 2 duinen zie lopen weet ik dat de verwarring me te groot is geworden. En om de verwarring nog groter te maken moet ik nog even een flashback terug in de tijd maken naar waar het pad van de Horsmeertjes na een duin overgaat in het pad langs de kreeftepolder, hier vlogen met veel misbaar 2 wulpen om mij heen. Curliew, curliew, curliew ( de Engelse naam is Curlew en doet het geluid eer aan) aan een stuk door, ik ben blijkbaar een grotere bedreiging voor de eieren of jongen die hier ergens moeten zijn, dan de kleine mantel meeuwen die hier ook zitten, verwarrend, want ook die versmaden een ei of een jong kuiken niet.

Terug in het heden loop ik het strand op met in de voorgrond een rij kleine mantelmeeuwen met in de achtergrond een zeilboot. Om 14:30 neem ik een rustpauze bij een stapel purschuim blokken en een pallet, hier waarschijnlijk achter gelaten door een strandjutter, iets anders kan ik er tenminste niet van maken, wel een beetje verwarrend waarom het hier dan toch nog steeds ligt. Hoeveel verwarring moet ik vandaag nog aankunnen? Een flash forward zou hebben laten zien dat de verwarring nog lang niet over is………… Onzekere mensen kunnen dus beter niet verder lezen, maar is een toekomst niet altijd onzeker tenzij je achteraf er op terug kunt kijken? Ik loop verder over het strand richting zee. Daar aangekomen loop ik naar links verder. Hier zitten kleine groepjes kleine sterns, waarvan een aantal een visje (waarschijnlijk zandaal) in de bek hebben en die proberen aan te bieden aan een vrouwtje die het echter weigert. Ongetwijfeld zal dit verwarrend zijn voor het mannetje. Ze vliegen af en toe op en duiken in de brandig en komen boven met een visje. Hoe ze dit doen is mij een raadsel want de golven rollen af en aan en het water is troebel.

Dan zie ik 2 mannen op mij af komen lopen en als ik beter kijk zijn het twee blote dikbuikige mannen, een beetje verward concentreer ik me op het fotograferen van de vogels zodat ik ze niet meer hoef te zien. Mag dat hier ? Ja naar het schijnt is hier een deel naakstrand, dat wist ik niet dus daardoor was het verrassend verwarrend. Als ik de doorgang door de duinen naar de Horsmeertjes zoek met mijn kijker zie ik er nog een aantal in hun blootje in de duinen staan. Nou dan maar eens een keer wat verder lopen. Ik ga nu proberen om het pad te vinden dat tussen de 2 Horsmeertjes door loopt. Voor me rijdt iemand slippend met een mountainbike weg, hij komt tenminste een beetje vooruit. Hij rijdt bij de zeereep langs, ik besluit richting de duinen te lopen. Met de kaart kom ik er niet goed uit op welk punt ik moet af lopen dus kijk ik op mijn GPS terwijl ik een korte rust neem bij een boomstronk. Ik moet verder richting de punt van Texel lopen zo blijkt volgens de GPS maar als ik op de kaart kijk twijfel ik. Om verdere verwarring te voorkomen loop ik verder op de GPS ik loop op mijn gevoel verder een punt in de verte aanhoudend en bijsturend en steeds als ik op de GPS kijk komt dit precies uit. Eerst zie ik het bord en dan het pad waar ik op het gevoel dus recht op aan stuurde. Nu komt het volgende besluit. Zo ver als hier ben ik nog nooit gekomen, maar ik kan nog verder. Dat besluit ik te doen, ik kom dan uit bij het pad rond het tweede Horsmeertje. De verwarring slaat meteen weer toe als ik denk rond een duinenrij die voor mij ligt te moeten lopen, maar op die manier loop ik van het uiteindelijke punt vandaan. Dus terug en dan tussen de duinenrijen door. Dit blijkt het juiste besluit. Het is een natuurlijke doorbraak in de duinenrij, waar volgens mij op een slenk achtige manier het water doorheen heeft gelopen. Door een slingerende slufter loop ik tussen de duinenrijen door en dan recht op het juiste punt af. Tenminste zo denk ik. Want ik zie een rij paaltjes met rode punt lopen parallel aan de route die ik loop dus ik maak de fout om mijn GPS in mijn zak te steken en gewoon de paaltjes te volgen. De verwarring komt pas als ik over het duin richting de Horsmeertjes loop, die zie ik namelijk nergens liggen. Maar eerst weer even een flashback naar het punt voordat ik langs de paaltjes begon te lopen. De hele tijd dat ik liep heb ik op de Noordzee een Marine schip zien varen. Dat schip vaart nu de geul in tussen Texel en Den Helder. Ik maak een aantal foto’s van hoe het de haven binnen loopt. En meteen daarna voor ik het vlakke strand op loop met de rij palen, nog een storm meeuw in broedkleed die heel mooi poseert en ik uiteindelijk in de vlucht te pakken krijg als hij uit eigen vrije wil weg vliegt.

Terug flash foward in de duinen stuit ik nog op steenraket ook een hoge forse plant. Als ik door loop kom ik uit bij de marine oefenbasis op Texel, het aller uiterste puntje. Nu volg ik de weg tot ik op een klein paadje stuit dat ik in loop en dat uit komt op het pad dat ik had willen nemen. Hier zie ik ook meteen dat ik met de detour eigenlijk niks gemist heb er is niks interessants te zien. Omgeven door struiken waaruit veel vogels opvliegen loop ik verder richting de auto. Dan komt er weer een verwarrend moment want waarom mag het Duitse echtpaar dat ik hier tegen kom wel in Nederland op vakantie terwijl ik het andersom in Duitsland niet mag. De vrouw wil orchideeën zien en de man vraagt of ik ze ook tegen gekomen ben. Ik zeg van niet en geef aan dat ze ze bij de Westerduinen wel kunnen vinden. Ik loop verder en volgens mij gaan zij ook terug. Ik stap in de auto en ben precies op de geschatte tijd van 17:00 weer bij het huisje.

‘s Avonds stap ik op de moutainbike en rijdt richting De Cocksdorp. Eerst via de natuur route met de blauwe paaltjes. Hier staan zeer donkerpaarse orchideeën waarvan ik inschat dat het rietorchissen zijn.

Ik fiets aan de linkerkant langs De Cocksdorp en kom uit bij de dijk die ik met de moutainbike in de hand via een brede witte trap op loop. Hier kom ik terecht op een stukje dijk dat schuin loopt, het gaat net ik moet op passen met het grind dat los ligt, maar vanuit de bergen ben ik wel wat gewend dus ik fiets door tot ik op het horizontale terecht kom. Ik zie meteen eidereenden zwemmen eerst 2 aan 2 mannetje en vrouwtje en meteen daarna creches van een aantal vrouwtjes (een stuk of 6) met tot zo’n 25 jongen, verder is de hele zee op een enkele vogel verlaten.

Als ik verder fiets richting het natuurgebied De Schorren kom ik steeds meer vogels tegen. Ik vlieg voorbij aan bergeenden, meeuwen, kleine stern, aalscholver, steenloper, graspieper, gele kwikstaart, een hele grote groep gemengde steltlopers, scholeksters en een groep steltlopers die ik later kwalificeer als IJslandse grutto’s. Ik besluit nu toch maar het vliegen te laten net als de vogels waaraan ik voorbij fiets, dus wat kalmer aan en het fototoestel uit de rugzak voor een foto van een paar eidereenden die mooi dichtbij voorbij zwemmen, het mannetje begint zich te poetsen. Bij eidereenden kan het verschil tussen het mannetje en het vrouwtje niet groter zijn, het mannetje geheel wit en zwart en het vrouwtje bruin gespikkeld.

Ik besluit voor de rest van de fietstocht mijn fotocamera onder de trui te stoppen om zo sneller te kunnen fotograferen, de trui heeft een rits en onderaan zit er elastiek in zodat de camera er niet onderuit kan vallen. Afwisselend gaat de rits dicht en open. Het toestel in de hand houden op een mountainbike gaat niet. Zo fiets ik langzaam van fotopunt naar fotopunt en dat zijn er nogal wat. Rechts van me lopen schapen op de dijk waartussen een gele kwikstaart rond hipt zoekend naar de vliegen die de schapen opschrikken. Links op het water zijn het vooral meeuwen, eidereenden en bergeenden. Meerdere keren fiets ik voorbij aan een creche van een 10 tal jonge eidereenden met 2 vrouwtjes aan het hoofd. Ze maken constant geruststellende contact geluidjes die wat weg hebben van het rot-rot-rot van een rotgans. Dan kom ik op hoogte van het natuurgebied De Schorren. Hier neemt het aantal vogels explosief toe. Een grote groep kleine plevieren, op een serie paaltjes zit een stel steenlopers elk op zijn of haar eigen paaltje in het water. Rosse grutto’s vliegen in grote groepen op en gaan weer zitten op de schorren. En zoals het in de Nederlandse natuur vaak is als het feest begint staat er een verbodsbord en mag je niet verder. Dus fiets ik de dijk over naar de weg aan de binnenkant van de dijk richting Oudeschild. Maar ter compensatie fiets ik nu langs wilde bloemen in de berm. Die wil ik later fotograferen als de zon nog water lager staat. Dan kijk ik toe hoe een boer met 2 honden de schapen naar een ander stuk van de dijk dirigeert. Het gaat heel efficiënt. 2 honden doen het werk 2 staan er toe te kijken en er loopt nog een kleine jack russel rond. Ik fiets nog een stuk door tot een punt waarop ik weer de dijk op kan fietsen maar besluit daar terug te gaan. Op de terugweg fotografeer ik een gele kwikstaart op een paaltje en 1 tussen de afrastering waarvan alleen de voorkant te zien is. Op de weg zit er nog 1 die een klein vlindertje te pakken heeft.

Dan gaat het op naar de wilde bloemen in de berm. Er staan vooral veel margrieten waarbij de boterbloemen, rode klaver en pluizen van de paardenbloemen in het niet vallen. Verder staat er nog fluitenkruid, veldzuring en heermoes (ja die paardenstaart soort die je hele tuin kan overnemen). Als ik ook smeerwortel met zowel witte als paarse bloemen tegen kom wordt het tijd dat ik daar een shot van maak in combinatie met de andere planten.

De dijk weer over fietsend concentreer ik me op de schapen bovenop de dijk in combinatie met de ondergaande zon. Dan zie ik verderop onderaan de dijk vlak bij het water een groepje eidereenden liggen rusten met jongen er bij. Verder fietsend hoop ik dat ze blijven liggen tot ik ter hoogte van het groepje ben. En dat lukt. Op het moment dat er 2 fietsers van de tegenovergestelde richting komen aanfietsen besluiten ze het water in te gaan. Dat ga ik op de film zetten, het geruststellende rot-rot klingt ook weer.

De bocht in de dijk vlakbij De Cocksdorp kom weer in zicht en de ondergaande zon zorgt voor een pracht van een schouwspel met schapen in de voorgrond, de bocht in de dijk met de palen met de afrastering waar het zonlicht op reflecteert en op het verdwijnpunt hiervan verschijnt de kerk van De Cocksdorp. Dan nog een met de zee rechts van dit tafereel in beeld en de zon in beeld en gespiegeld in het water. Beter kan een dag niet eindigen.

Alhoewel, aan het eind van de dijk staat een standbeeld van wat lijkt op een bliksemflits maar dan ongekeerd. Ik fotografeer hem met de kerk aan de onderkant en de zon erbij.

Ik fiets verder naar de weg en zie daar dan een zijpaadje waarvan ik me afvraag waar het naar toe gaat. Het blijkt over te gaan in een pad dat een natuurgebied in loopt dat vlak achter De Cocksdorp ligt, ik besluit dit pad op de laatste avond voor mijn vertrek te lopen. Ik maak nog een foto van de rietorchissen aan het natuurpad bij het Landal park en dat is het voor vandaag, de zon schijnt zijn licht binnenkort op de andere kant van de wereld, ik heb hem de rug niet toegekeerd (in tegendeel) maar hij doet dit wel bij mij en dat is eigenlijk wel zo eerlijk voor de rest van de mensen en zo geaccepteerd door de natuur, die heeft zijn rust ook nodig, de bomen ademen weldra net zoals ik CO2 uit in plaats van dat ze het opnemen, maar zoveel zuurstof heb ik in mijn slaap ook niet nodig en het voorraadje blijkt toch elke nacht weer genoeg.

Een rondje Texel laat zien hoe veelzijdig het eiland kan zijn:

Een tocht van 55,2 km met 87 meter stijging waar ik bijna 4 uur en 20 minuten over doe.

Meteen de volgende morgen maak ik iets mee dat je een tijdje laat nadenken. Ik hoor een alarmerend gepiep van een klein vogeltje en zie een ekster in een bosje verdwijnen die ongetwijfeld achter het vogeltje aan zit. Het volgende moment is het gepiep opgehouden en verschijnt de ekster weer vliegensvlug ten tonele achtervolgd door een konijn dat hem bij het vogeltje weg jaagt, tenminste zo lijkt het. Is dit doelbewust vraag ik me af of is het speelsheid van het konijn? Gaat een konijn een ekster bij een vogeltje weg jagen om het vogeltje te redden of zat hij toevallig in de buurt en jaagde de ekster uit speelsheid weg? Wie zal het zeggen? Het konijn kan ik het helaas niet vragen. Het doet me denken aan een serie foto’s die ik eens gezien heb waarin een auto een boerenzwaluw vrouwtje aan rijdt die daarna op de weg ligt. Ze leeft nog en het mannetje besluit haar te voeren wat ze accepteert. Dan gaat ze uiteindelijk toch dood. Het mannetje zit er bij en slaakt met opgeheven snavel een kreet en zit er daarna bij met het kopje omlaag. Er is dus meer empathie in de natuur aanwezig dan we denken. Valt dit er ook onder ? Ook dolfijnen en walvissen hebben vaak meer empathie voor ons mensen dan wij in het verleden voor hun hebben gehad. Dat geeft je te denken over mensen onderling en hoe mensen met de natuur om gaan. Hoe het ook zei soms verbaasd de natuur enorm en we kunnen er nog veel van leren we zoeken het teveel in techniek, de natuur heeft duizenden jaren ervaring en heeft daardoor ook overal een oplossing voor gevonden we moeten alleen haar oplossingen willen zien en gebruiken. Goed ik ga mijn rondje op de mountainbike beginnen vanaf het Landal park gaat het meteen rechtdoor via een fietspad de duinen in. Vanuit de duinen zijn er landschappelijk mooie foto’s te maken. Ik fotografeer een duinpan dat begroeid is met struiken van meidoorn en ook Gelderse roos en lijsterbes. Ik kom een paar mountainbikers en gewone fietsers tegen en heb het idee dat het op deze Hemelvaartsdag drukker is dan de dagen ervoor. Dan stuit ik op muizenoor het staat net in bloei en is te herkennen aan de ovale lang behaarde bladeren. Aan mijn linkerhand kijk ik tussen de duinen door het eiland over en zie 2 plasjes liggen, het lijkt of ze deel uit maken van een natuurgebiedje. De andere kant uit kijk ik over de slufter neer. Alles volgt elkaar snel op op de fiets, het volgende is een wilde bloemenveld met klaproos, robertskruid, smalle weegbree en een op vergeetmijnietje lijkende plant met kleine gele bloemetjes dat kleinbloemige amsinckia blijkt te zijn, die heb ik nog nooit eerder gezien.

Aan de andere kant zit een boompieper te zingen en meteen daarna kom ik langs een bankje met daarachter houten fietsstanders die mooi op de foto kunnen met het landschap er achter. Vervolgens zingt er links in een bosje een nachtegaal, ik twijfel of ik moet stoppen maar fiets door want een nachtegaal spotten dat is niet het makkelijkst. De gele morgenster in de berm besluit ik wel te gaan fotograferen dus fiets ik terug en kijk toch nog even bij het bosje waar de nachtegaal zat maar die zingt niet meer. Ik fiets een opa en oma met 2 kinderen voorbij, het jongetje fietst voorop en staat bij het omhoog fietsen professioneel op de trappers. Meteen daarna staat er vogelmelk in de berm dat ik wil fotograferen dus halen ze mij weer in, er staat hier ook dagkoekoeksbloem. Dan pak ik een afslag rechts richting De Koog. Vlak voor De Koog twijfel ik over de juiste weg, maar ik zit wel goed. Ik fiets verder door het bos dat De Koog flankeert en kom uit bij Het Mientje, een heidegebiedje. Voor mij stopt een auto van SBB, de persoon stapt uit en loopt het gebied in, ik maak er een foto van met de gele brem, amerikaanse vogelkers, berken en dennen en in de verte nog de duinen. Een klein stroompje kruist mijn pad het staat er vol met moerasbloemen waaronder veel echte koekoeksbloem dus ik stap af en volg het stroompje een stukje, net zoals een gezin ook doet, de vader fotografeert. Het gaat verder door het bos en aan het eind van het bos fiets ik rechtdoor maar besef me dat ik rechtsaf had gemoeten dus ik fiets terug. Langs de bosrand gaat het dan richting Den Hoorn. Ik kom langs een doorkijk die ik fotografeer met de kerk van Den Hoorn in de achtergrond en in de voorgrond een voor Texel typische schuur. Aan de achterkant is er wel een schuin dak met twee schuine zij daken maar aan de voorkant eindigt de schuur abrupt net of is hij niet afgemaakt zo lijkt het. Ik verlaat de bosrand en fiets door de duinen met links een veldje klaprozen die mooi op de foto kunnen met de duinen in de achtergrond. Dan kom ik langs de typische schuur ik fotografeer hem met barbarakruid en akkermelkdistel in de voorgrond. Ik sta nu bij de afslag richting de kerk van Den Hoorn, de weg is aan beide kanten omzoomd met opgehoogde dijkjes waarop klaproos, barbarakruid, fluitenkruid en akkermelkdistel groeien. Halverwege de weg staat nog een kleine op zichzelf staande boom, dat kan allemaal mooi op de foto als decor voor de kerk, in tegenovergestelde richting is er ook een hele mooie foto te maken maar die besluit ik te bewaren voor de terugweg, dat besluit zal me berouwen.

Ik besluit naar de kerk te fietsen om te kijken of die te bezichtigen is. Ik open het hekje en vraag het aan 2 vrouwen die net uit de kerk komen, maar het blijkt niet zo te zijn. De kerk heeft een witte toren met grijze piek, de zijbeuken zijn van rode baksteen en aan de achterkant is nog een aanbouw van gele steen. Op de gevel prijkt het jaartal 1640. Om de hele kerk heen staan grafstenen.

Dezelfde weg terug fietsend zie ik dat mijn mooie fotografisch moment wordt weggekaapt door een fotografe die hetzelfde in gedachten heeft zij en haar auto staan pontificaal in beeld, jammer maar zo gaat dat me fotograferen je moet het moment pakken anders is het misschien te laat. Het gaat nu richting de loodsmansduinen waar ik om het zich daar bevindende vakantiepark moet fietsen. Hierbij kom ik langs een uit plaggen bestaande 1,5 meter hoge dijk die ze hier overal als weide afscheiding hebben in plaats van het welbekende prikkeldraad. Ook hier een fotografisch moment met Den Hoorn in de achtergrond. Tussen deze dijkjes door fiets ik verder en kom opnieuw langs een typische schuur die opgeknapt lijkt en waar een expositie in wordt gehouden. Die gaat op de foto met Den Hoorn op de achtergrond evenals een oude vervallen meer authentieke schuur even verderop.

Door de velden kom ik uit bij de weg naar het veer waar je passagiers kunt komen halen en brengen. Daar denk ik eerst dat ik links moet maar op de kaart zie ik dat ik via het gehuchtje Het Horntje kan fietsen dus terug die kant op. Daar gaat het meteen de dijk op en kijk ik uit over de Waddenzee al lijkt het alsof het de Noordzee is want ik kijk uit over een duinen gebied. Even verderop ligt een half strand half kwelder gebied dat aangelegd is met slenk en al. Aan mijn linkerhand fiets ik langs een klein natuurgebiedje voorbij genaamd de Molenkolk, rechts volgt een duin/kweldergebied ontstaan door landaanwinning. Over de dijk gaat het naar beneden naar de weg die hier de dijk volgt helemaal tot aan De Cocksdorp toe. SBB heeft hier langs de weg aan de linkerhand allerlei natte natuurgebiedjes aangelegd waar je ook vanuit de auto vogels kunt spotten of fotograferen. In de verte zie ik in het natuurgebiedje Ceres een bankje staan en besluit hier naar toe te gaan voor een rustpauze met middageten. Ik fiets naar de trap over de dijk die naar het gebied toe loopt en vraag aan de mensen die er op zitten te eten of ik er langs mag. De mountainbike til ik op en neem ik mee over de dijk. Meteen onderaan de dijk staan rietorchissen. Dan loop ik naar het bankje en besef ineens dat ik nog niet goed gekeken heb of ik het gebied wel in mag. Dus loop ik verder het gebied door tot waar een bord staat waarop staat dat ik inderdaad vrij het gebied in mag dus er is geen probleem. Als ik terug loop naar het bankje vliegt er ineens een lepelaar over, ik ren naar het bankje waar mijn fototoestel ligt en maak net op tijd nog een serie foto’s van de lepelaar voor hij achter de dijk verdwijnt. Ik besluit een half uur rust te nemen en kijk uit over het natuurgebiedje en naar de voorbij trekkende stroom mensen op de dijk, lopend en fietsend. Ik zit hier mooi afgelegen de meeste mensen zullen niet door hebben dat ik hier zit. Dat geeft me altijd een goed gevoel afzijdig van de mensenmassa’s ze voorbij te zien trekken en zelf onopgemerkt te blijven. Diezelfde mensenmassa’s waarvan ik weer deel uit ga maken als ik de dijk over klim en weer verder fiets. Vlak voor Oudeschild kom ik langs een schans, een verdedigingswerk omgeven door water. Oudeschild is een klein schilderachtig dorpje met hele mooie oude vissershuisjes en een haven. Er zijn 3 kerken en bij de eerste stop ik om te kijken of hij te bezichtigen is. Dat blijkt zo te zijn. Ik loop door de kerk richting het altaar waarop een leuke afbeelding van tegeltjes is Jezus afbeeldend die een verloren schaap terug vindt.

Ik houdt de hoofdstraat aan en rijdt langs een serie kleine vissershuisjes de haven in. Na de haven sla ik af richting de jachthaven. Ik fiets nu langs allerlei kleine natuurgebiedjes waaronder de Otterstaat. Bij Nieuw Buitenheim fotografeer ik een lepelaar die voedsel zoekt rond een in het water liggende boomstam.

Een oude houten kar met houten wielen met ijzer beslag staat te wachten op een foto. Bij de kleiput bevindt zich een zwaluw wand waar dit jaar voor het eerst oeverzwaluwen broeden en meteen in grote getale. Het snelle scherpstel mechanisme en de 15 foto’s in serie laten me er vele goede foto’s van maken.

Bij Nieuweschild een klein gehuchtje staat bij mensen op het erf een lepelaar op zo’n 25 meter van de weg af. Ik knijp in de remmen en hoop dat hij blijft staan. Dat doet hij. Over de stang van mijn mountainbike staand maak ik snel een aantal foto’s voordat hij besluit weg te vliegen maar dat besluit komt niet. Hij blijft stil staan en kijkt mij af en toe aan. Als ik van de fiets stap een hem neerleg kan ik nog dichterbij komen. Af en toe krijgt hij de neiging zich te gaan poetsen maar doet dat uiteindelijk toch weer niet. Ook lijkt hij een poging te doen voor mij in de sloot te komen maar doet dit ook weer niet. Wat is hier aan de hand ? 20 meter accepteert hij ook nog hij blijft maar staan kijken af en toe veranderd hij van standpunt maar hij blijft de afstand hetzelfde houden. Het is waarschijnlijk een jong exemplaar, maar is hij ziek of zo ? Ik sta denk ik meer dan een kwartier te fotograferen en er komt geen beweging in. Als ik uiteindelijk weer op de fiets stap en achterom kijk blijft hij maar staan. Vreemd maar wel een buitenkans.

De volgende buitenkans kondigt zich bijna meteen al weer aan. Maar eerst fiets ik langs het Wagejot een groot nieuw natuurgebied met een grote plas met op de twee eilanden de broedt kolonie van grote sterns die nu niet meer bij De Petten zit. Vlak voor de Lancasterdijk weer een eigenaardig tafereel: Een koppel bergeenden komt in de buurt van een fouragerende kluut. Die kluut heeft het er niet zo op dat het koppel in zijn buurt komt. Dus met neerhangende kop jaagt hij het vrouwtje op. Dit schiet het mannetje in het verkeerde keelgat dus die gaat vervolgens met neerhangende kop op de kluut af. Met neerhangende koppen staan ze nu voor elkaar. De kluut die wel drie keer zo klein is als de bergeend en vele malen tengerder gaat niet aan de kant. Hij loopt opzij en vliegt af en toe op maar blijft min of meer op zijn plek. Uiteindelijk geeft de bergeend op en loopt achter het doorgelopen vrouwtje aan.

De volgende stop is bij een natuurgebiedje met ondiep water waar jonge kluten vlakbij de weg met hun kleine gebogen snaveltjes als volleerd door het water staan te maaien.

Een vrouw die er ook naar staat te kijken spreekt mij aan. Ze vindt het ook mooi om de kluten te zien en verteld me nog het één en ander over het eiland. Ze woont nu op het eiland maar komt oorspronkelijk uit de stad Groningen. Ze weet waar Drachtstercompagnie ligt en denkt dat ik op de mountainbike naar Texel gefietst ben. Ik leg uit dat ik dat een beetje te ver vind en dat ik op het Landal park zit. Dan gaat het verder langs bermen vol met wilde bloemen vooral margrieten.

De dijk op op de trappers en langs het natuurgebied de Schorren. Langzaam verhoog ik mijn tempo er is niet zo veel te zien en ik haal uiteindelijk met een snelheid van 34 km/h alle fietsers voor mij in. Langs De Cocksdorp en dan door het bos het park weer op.

‘s Avonds rijdt ik met de auto zoals voorgenomen naar het natuurgebiedje bij De Cocksdorp dat ik nog wou rondlopen, het pad loopt rond de Roggesloot. Eerst loopt het langs een klein bosje ik fotografeer het witte fluitenkruid met in de achtergrond de witte bloesem van de eensteilige meidoorn. Ik loop verder direct op een groepje witte vleeskoeien af. Het zijn nog jonge pinken en dus nieuwsgierig.

Na een foto sla ik rechstaf en loop verder. De pinken vliegen mij ineens voorbij en rennen richting een groep oudere koeien met nog hele jonge kalveren. Door een klaphekje kom ik in het weidegebied waar de koeien rondlopen. Ik loop dwars door de groep heen naar een gebied met slenken en poelen aan mijn linkerhand. Daar zitten kieviten, grutto’s, tureluurs, bergeenden en kluten, maar ook kapers op de kust zoals mantelmeeuwen. De kieviten duiken hevig op de wegvliegende meeuwen en laten hun kenmerkende roep horen. Er zijn ook veel piepers en er vliegt in ieder geval een veldleeuwerik hoog in de lucht al kwinkelerend. Ik loop verder door stukken verarmd grasland met ratelaar en smalle weegbree. Er komt me een vrouw tegemoet en aan de kant van het bosje zat een vrouw op een bankje verder kom ik niemand tegen. Als ik het weidegebied over ben sla ik rechtsaf en loop langs een sloot met aan de andere kant het natuurgebied dat hier vol staat met wilde bloemen waaronder pinksterbloem, scherpe boterbloem en veldzuring, verderop staat fluitenkruid en barbara kruid allemaal indicatoren dat het gebied hier iets meer verrijkd is, nog niet arm genoeg voor ratelaar bijvoorbeeld. Ik fotografeer een groep ganzen met in de achtergrond De Cocksdorp. Dan zie ik voor mij op een paaltje een graspieper zitten met 2 paaltjes daarachter een grutto. Ik probeer ze beide tegelijk in beeld te krijgen, dat lukt maar de ene keer is de pieper scherp en de grutto onscherp en andersom. Al fotograferen kom ik dichterbij. Dan stop ik en loop ik verder. Als ik opzij kijk zie ik op de weg een terrein auto staan met een buis uit het raam. Die stond dus ook te fotograferen. Hij steekt een duim op en zegt thanks mate omdat ik gewacht heb. Hij zegt nog, doelend op de grutto, he had too many markers. Ik versta het niet goed of begrijp het niet goed dus hij zegt nog twee keer too many markers. En dan begrijp ik het en zeg oh you mean too many rings on it’s feet. Yes zegt hij. Ik zeg I haven’t seen them. Dan rijdt hij weg en ik loop over de brug die over de Roggesloot loopt. Achteraf op de foto zie ik dat hij gelijk had geel/rood en groen/rood ontsieren de poten en achter de staart steekt nog een antenne uit ook. Als de biologen zo doorgaan met ringen en zenderen valt er straks geen fatsoenlijke foto meer te maken van een vogel want de Australiër heeft gelijk je wilt natuurlijk een zo natuurlijk mogelijke foto zonder toeters en bellen.

Ik steek de weg over en het bos in dat aan de andere kant rond het dorp ligt. Het is even zoeken naar het juiste pad, dat naar rechts loopt richting het dorp en uiteindelijk op de hoofdstraat uit komt. Daarna moet je het hele dorp door om terug te komen op de plaats van bestemming. Je komt dan ook langs de verrekijker specialist, waar ik een kaart van Texel heb gekocht en waar je een waar paradijs voor de natuur liefhebber vindt. Van boeken, kaarten, video’s, kleding, kijkers enz, het is er allemaal te krijgen. Maar niet teveel rond kijken want anders gaat het net zoals bij de Action je komt van alles tegen dat je niet kunt laten liggen alhoewel de prijs je wel meer doet aarzelen dan bij de Action. Een laatste stukje langs de weg naar de auto toe en als ik me dan omkeer komt de kers op de taart met een adembenemend mooie zonsondergang met de kerk van De Cocksdorp op de voorgrond. Ik schiet menige foto zowel ingezoomed op de kerk als in groothoek.

Dan rijdt ik terug naar het park en bedenk me onderweg dat het eigenlijk zonde is dat ik de zonsondergang niet aan zee mee maak en rijdt het park voorbij richting de duinen. Maar ik moet dan nog weer het duin over en daarna het hele strand, dus ik laat het voor wat het is. Vanaf het park maar ik nog een foto met de duinen in de achtergrond en de zonsondergang. Een perfecte afsluiter van een perfecte vakantie. Dit had ik absoluut niet willen missen.

Posted in Geen categorie | No Comments »